Τι θεωρούμε πλέον φυσιολογικό? Το 10χρονο παιδάκι με την πέτρα στο χέρι έτοιμο να την πετάξει στον πλησιέστερο ένστολο? Σκηνές που στην συνείδησή μας ανήκουν στις τριτοκοσμικές χώρες, εμφανίζονται και στην δική μας. Παιδιά με την δική τους ιστορία ψάχνουν για "διέξοδα" χωρίς πολλές ελπίδες. Και παρ' όλο το φρικτό θέαμα μπορεί κανείς να διακρίνει και ένα ίχνος αθωώτητας. Ελπίδα, ίσως?


Ελπίζω...