Διχασμός

Υπάρχει μια περίοδος στην ζωή μας όπου η σύγκρουση της παιδικής ηλικίας με την ενηλικίωση είναι ιδιαίτερα έντονη. Αυτά η περίοδος σε άλλους έρχεται πιο νωρίς, σε άλλους αργότερα, σε άλλους ποτέ. Καλούμαστε λοιπόν να απολογηθούμε απέναντι στο παιδί και στον ενήλικα που κρύβουμε μέσα μας. Βρισκόμαστε κατηγορούμενοι σε μία δίκη, στην οποία δικαστής είναι η άλλη μας προσωπικότητα, ένας Mr. Hyde, ο οποίος μοιάζει αμείλικτος και αυστηρός ακόμη και στην παραμικρή ατασταλία.Λίγα είναι τα πράγματα που μπορούμε να του κρύψουμε, καθώς είναι το άτομο με το οποίο περνάμε μαζί το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας. Για την ακρίβεια, όλο. Εμβαθύνοντας τώρα στην κατάσταση αυτή, θα δούμε οτι στην καθημερινότητά μας δείχνουμε στον κόσμο τόσο το παιδί, όσο και τον ενήλικα, και προς μεγάλη μας έκπληξη, υπάρχουν φορές που αυτό γίνεται με επιτυχία. Είναι εμφανές λοιπόν οτι πρέπει να κρίνουμε την κάθε περίπτωση και να επιλέγουμε ανάμεσα σε δύο κόσμους - σε δύο μοντέλα συμπεριφοράς. Το ερώτημα που απομένει λοιπόν, είναι το πώς γίνεται αυτός ο διαχωρισμός;

Θα προσπαθήσω να απαντήσω κάπως πρόχειρα σε αυτό το ερώτημα. Πιστεύω λοιπόν οτι ο ενήλικας είναι αυτός που πρέπει να εμφανίζεται σε στιγμές οπου απαιτείται υπευθυνότητα και ειλικρίνεια, όταν η κάθε λέξη μας μετράει και όταν η ζωή μας όλη κρέμεται απο μία κλωστή. Απο την άλλη, ένα παιδί μπορεί να είναι ευχάριστο και ευπρόσδεκτο σε πιο... ελαφρόμυαλες καταστάσεις, τρέλας, υστερίας, πανικού, παρέας, έρωτα, και άλλα πολλά. Φυσικά πρέπει να θυμόμαστε πάντα οτι τα παιδιά γρινιάζουν και γίνονται κουραστικά για τους γύρω τους, καθώς επίσης οι μεγάλοι είναι πολλές φορές σοβαροί και κρύοι, ακόμη και με τα πρόσωπα που αγαπάνε.